Het was in ieder geval een zot zalig weekend. Zenuwen, hoge verwachtingen, wie komt er allemaal kijken, en zullen ze het wel goed vinden en dan de totale ontlading. Het buigen het applaus een staande ovatie zelfs.
En nu moet ik het allemaal even loslaten, mijn 7 goede vrienden: Alenas, Joana, Max, Milan, Marie, Miro en Nuraili!!!
En toen de laatste kus en dan de ontlading, het applaus en daarna even totale verwarring: MAMA waar is mijne blauwe zaaaaak !! grappig, mama was het vergeten af te zetten dus heeft ze het allemaal kunnen filmen.
En om af te sluiten mijn lievelingslied met het prachtige begin : This is the end
Hold your breath and count to tenFeel the earth move and then
Hear my heart burst again
For this is the end
I’ve drowned and dreamt this moment
So overdue I owe them
Swept away, I’m stolen
011 gaat naar bed, want dit is het einde van een ongelooflijke, onvergetelijk avontuur.
Morgen school!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten